De weg…

(Overwegingen ter inspiratie — naar aanleiding van de oproep van Paus Franciscus om samen een synodale weg te gaan — over wat ons nog drijft, in deze moeilijke tijden voor de kerk:)

“Bij de mensen is dit onmogelijk, maar bij God zijn alle dingen mogelijk.”

Dat wat waarde heeft:

De droom van Jezus

Die voor ieder mens wat te bieden heeft

Iedereen doet er toe

Er is lijden en verdriet

Maar vanuit de (eeuwige) liefde ook altijd perspectief

In zijn levensverhaal, dat samenvalt met het onze

Daarin schuilt waarachtigheid en hoop

Waaraan een grote nood is

Die niet zomaar overal kan worden opgedaan

Hoe sterken wij elkaar in deze droom?

Hoe maken wij deze droom kenbaar?

Hoe tonen wij de schoonheid, de waarde daarvan?

.

.

.

.

En ook:

Deze tijd schreeuwt om een theologisch antwoord: “Dat God en mens wél weer voluit met elkaar verbindt in plaats van uit elkaar trekt, dat zich wél zonder terughoudendheid solidair verklaart met het kwetsbare en de kwetsbaren van deze wereld. Dit is een theologie die heel het leven zelf met al zijn (vaak ook tragische) dynamiek als uitgangspunt heeft, waarin contrastervaringen tussen schoonheid en lijden, tussen leven en dood om taal vragen die in verbeeldende kracht mensen met elkaar verbindt en de hoop op een wereld van vrede en welzijn voor alle mensen springlevend houdt” (- Herman Koetsveld & Cristina Pumplun, Trouw, sept. ‘22)

&

“Gij zijt toch zelf de ziel van mijn gebeden.”

(- Huub Oosterhuis)